Voetbal is een nul
Voetbal is een nul
Van de week werd ik gebeld door een Radio 1-programma met de vraag of ik mee wilde debatteren over Marokkaanse-Nederlanders die voor Marokkaanse nationale sportteams kiezen.
De redacteur vertelde mij dat wederom een groot talent voor Marokko had gekozen. Het ging om de voetballer Mazraoui – ik had niet eerder van hem gehoord. Als er voetbal opstaat vraagt een vriend altijd aan de anderen of Roberto Baggio meespeelt – mijn kennis is sinds de boeddhistische voetballer uit de jaren negentig ook niet mee ontwikkeld.
Ik bedankte voor de uitnodiging, omdat ik naar het lustrumfeest van de hogeschool ging.
Toen ik naar huis fietste dacht ik aan het onderwerp. Ik zou aan de voetballer vragen of hij een geweten had. Dat zou ik overigens aan iedere sporter vragen die vrijwillig uitkomt voor een dictatuur.
Het is wel jammer en vermoeiend dat iedere Marokkaans-Nederlandse voetballer die voor Marokko kiest, gevolgd wordt door de discussie waarom ze niet voor Nederland kiezen. Ik vind dat niet het juiste gesprek, want dat is een hypocriete. Want voetballers die niet genoeg zijn voor het Nederlandse team en wel voor Marokko gaan voetballen, daar wordt niet over gediscussieerd. Dus het gaat over het verval van het internationale voetbal van Nederland. Nergens in die discussie wordt immoreel Marokko besproken.
En het is veel erger.
Voetbal is een hypocriet, voetbal is een nul omdat er tal van andere voetballers die voor dictators, criminelen in het bezit van club werken. Ook trainers, coaches of anderen werken voor criminelen met een hobby, en hun gedag is hen veel meer aan te rekenen. Je zou zeggen: wijsheid komt met de jaren.
Helaas.
De grote Ruud Gullit ging voetballen voor een Tsjetsjeen, die door mensenrechtenactivisten verantwoordelijk wordt gehouden voor moord. De gebroeders De Boer gingen ergens in Qatar voetballen. Mooi land, hoor.
Asis Aynan
