Laisse-moi tranquille
Laisse-moi tranquille
Het zien van de documentairefilm Ne me quitte pas was nogal een beleving. Ik zag de documentaire twee en een halfjaar geleden in het Ketelhuis. Ik schreef er toen dit stukje over. De film gaat over twee drinkebroers. Ze wonen in de Belgische Ardennen en hun leven hangt van het ene drankgelag aan het andere. Omdat ik niet kon geloven wat ik zag, heb ik hem een aantal maal gekeken. In de film wordt gekte op grote klasse in beeld gebracht.
De documentaire opent met Bob, die vertelt over die ene boom in het bos waar hij zich ooit aan zal ophangen. Hoe meer Bob vertelt, hoe bijzonderder de stam uit Moeder Aarde wordt. Op de dag van de suïcide zal er eerst een groot feest zijn, en daarna neemt Bob afscheid van de wereld. Als hij behoorlijk teut met de cameraploeg het bos ingaat om zijn bijzondere plek te laten zien, kan Bob de zelfmoordboom niet meer vinden. Hij blijkt omgezaagd.
De ene scene is ongelooflijker dan de andere. Het lijkt fictie, maar het is allemaal echt waar. Zoals het moment dat Bob met zijn vriend Marcel midden in de nacht besluit naar Brussel te rijden. Ze zijn door de drank compleet de weg kwijt. De cameraploeg besluit niet bij de mannen in de auto plaats te nemen. Een wijs besluit, want opeens zien we Bob en Marcel verdwaasd op een binnenweg staan. Ze hebben zojuist een auto-ongeluk veroorzaakt. De twee zijn aan de dood ontsnapt, de auto is naar zijn moer, maar ze zijn enorm blij, omdat ze de hoed van Bob hebben teruggevonden.
Bij het zien van de documentaire Weiner heerst bij mij vooral ongeloof. Weiner is een documentaire over de politicus Anthony Weiner. Ik had niet eerder van hem gehoord. Het stercongreslid moest in 2011 vanwege sexting aftreden. Ik had ook nog nooit van het woord sexting gehoord, dat is het versturen van seksueel getinte berichtjes en foto’s via de mobiele telefoon. Hij besluit eerst niet af te treden, maar door de blijvende mediaheisa rond zijn persoon kan hij niet anders.
Een paar jaar later besluit hij zich verkiesbaar te stellen voor het burgemeesterschap van New York. Zijn stadgenoten vergeven Weiner en geven hem een nieuwe kans. Hij gaat aan kop in de peilingen. Totdat er weer foto’s van Weiners edele delen opduiken, en daar duiken de media weer massaal op. Als kijker horen we geschreeuw en zien veel vijandige ontmoetingen; een woordgevecht met een Joodse man, een woordgevecht met een talkshow host, een woordgevecht met zijn medewerker.
Ondertussen wringt zijn vrouw Huma, die de persoonlijk adviseur van Hilary Clinton is, zich in vreemde en onmogelijke bochten om haar man toch als geschikte burgemeester neer te zetten. Waarom doet ze dat? Houdt ze van haar man? Probeert ze haar eigen carrière te redden? Alles is bij mij is alles als kijker wantrouwen geworden.
Na honderd minuten weet je dat Weiner geen burgemeester is en dat de Amerikaanse media aan obesitas lijdt. Die zucht naar sensatie is echt morbide. Ook hoofdrolspeler Anthony Weiner heeft een ziekelijke drang naar aandacht. Hij lijkt tegen de media te zeggen: ne me quitte pas. En ik dacht: laisse-moi tranquille.
Asis Aynan
