Vliegtariër [ Kantine Kroniek 3]
Vliegtariër
Kantinekroniek 3
Op het lunchbordje lag een Griekse salade en een sneetje met kaas. Ik zat niet op mijn vaste plek in de kantine van de hogeschool, die was veertig kilometer verderop.
Bijna alle medewerkers van onze afdeling waren samengekomen in een hotel aan zee in Zandvoort, tegenover het racecircuit.
Het was de eerste dag van een tweedaagse, waarin we op zoek gingen naar de cultuur en bindingen van onze opleiding. De ochtend reeg zich aan de middag, en zestig collega’s zaten aan lange rijen eettafels.
Een collega tegenover mij zei dat ze vegetariër was geworden. Op haar bordje lag een broodje tonijnsalade. Naast mij vertelde een andere collega dat ze zich ook bekeerd had tot het vegetarisme – ook zij hapte in een broodje tonijn.
Ik probeerde te lunchen en mijn mond te houden, maar zoals altijd ontspoorde die gedachte, en ik begon over een radio-uitzending, waarin een journalist vertelde dat heen en weer met het vliegtuig naar Thailand gelijk stond aan vijf jaar geen vlees eten of drie jaren veganistisch leven.
De collega naast mij werd rood en zei dat ze de reis na lang aandringen van haar kinderen naar Thailand had geboekt. Ik wist niet dat ze met haar familie naar de Thai ging.
De collega tegenover ons vond verre vliegreizen als schuldbrief maar onzin, want door met de luchtbus te reizen verdiepte ze zich in andere culturen, en daarmee werd die schuld meer dan ingelost. Zij deed tenminste wel aan culturele horizonverbreding. En ik moest de documentaire Cowspiracy op het betaalkanaal Netflix kijken en zou overtuigd vegetariër worden – ik had nog niets over mijn eetgedrag gezegd.
Omdat ik iets moest, deed ik er een schepje bovenop – domme, domme ik. Families die iedere dag supermarktburgers uit karton in botervet bakken en niet op vakantie gaan, zijn stukken beter voor deze wereld, liet ik het gesprek nog verder zinken. Op dat moment begon een derde collega zich er mee te bemoeien. Dierenleed, daar ging het haar om als vegetariër. En als de vleeslozen niet meer mochten vliegen, dan was het einde weg. De andere twee kauwden en knikten.
Ik probeerde te zeggen dat het hedendaags vegetarisme misschien een vorm van decadentie was. Maar ik liet het gesprek los, het ging verder over schoenen van leer.
Waarom ben ik mij gaan bemoeien met het gesprek, kon ik een keer niet meepraten, nam ik mezelf kwalijk.
Inmiddels luisterde ik niet meer en keek naar de Noordzee, die het schuim van de golven op het vasteland uiteen liet spatten.
Asis Aynan
Dit is de derde aflevering van de Kantine Kroniek, een columnserie die ik meestal in de kantine van de Hogeschool van Amsterdam schrijf. In de eetgelegenheid van de school schrijf ik over het wel en wee binnen de hogeschool én daarbuiten.
