I cry, I pray, mon dieu

I cry, I pray, mon dieu

Op de radio sprak een genealoog over de eenvoud tegenwoordig onderzoek te doen naar je etnische-achtergrond. De stamboomkundige vertelde dat de DNA-tests een positieve bijdrage leverden aan de diversiteitsdiscussie, want uit je wangslijm blijkt dat eenieder van ons overal vandaan komt. En daarmee was iedereen elkaars familie.

De argumentatie van de voorgeslachtonderzoeker haalde mij over een DNA-test te kopen. Ik had voorheen mijn bedenkingen, omdat ik het gevoel had dat zo een test vooral moest bewijzen waar je hoopt dat je voorouders vandaan komen.

Na het bestellen van de test had ik mijn vriendin aan de telefoon, tijdens het joggen – ja, ik praat wel eens tijdens mijn hardlooprondje.

We hadden afgesproken om aankomende week met een georganiseerde kroegentocht mee te gaan. Tijdens het hardlopen hoorde ik dat het om een verkleedfeest ging met als thema: dictatuur.

Ik wist direct dat ik niet ging.

Op mijn rooms-katholieke basisschool werd het heidense feest, dat later het katholieke vasten inluidde, ieder jaar gevierd – een soort omgekeerd suikerfeest. In de hogere klassen van de basisschool haatte ik het carnaval. Omdat we thuis het concept niet kenden, ging ik niet verkleed naar school. Het kwam niet bij me op om te spijbelen.

Tussen de katten, indianen en prinsessen en andere ondefinieerbare verkleedsels had ik een rotmiddag, omdat ik gewoon gekleed was.

In de laatste klas besloten een klasgenoot en ik tijdens de carnavalmiddag het nummer Crucified van Army of Lovers te playbacken. We waren allebei geobsedeerd door de nieuwe muziekvorm house.

Op de dag van het carnaval scheurde ik ‘tussen de middag’ (prachtige uitdrukking) thuis een oude blouse broek en blouse aan gort. De uiteengereten kleren symboliseerden een stoer persoon, die naar houseparty’s ging.

Op school aangekomen vroeg een kikker aan mij wat ik was. Ook in de klas begreep niemand mijn carnavaleske probeersel.

In de klas playbackte ik: ‘I cry, I pray, mon dieu‘.

We komen overal vandaan en daarmee zijn we elkaars familie, maar we hoeven niet alles te delen.

Gelukkig maar.

Asis Aynan