Chicken Tonight

Chicken Tonight

Met mijn uitgever ging ik enkele jaren geleden naar het afscheidsconcert van de muziekgroep Normaal. Het was in de Achterhoek, Doetinchem. Voor het concert aten we bij de ouders van de uitgever, die in de Achterhoek wonen. We hadden Chicken Tonight op rijst – ik wist niet dat het spul nog in de handel was. Ik dacht aan de jarennegentig reclame waarmee de gele smurrie in pot aan de man en vrouw werd gebracht. In de spot werd I feel like chicken tonight gezongen en mensen die overliepen van geluk deden een vogeltjesdans – het was de tijd van Kinder voor Kinderen en La Gears schoenen.

In het ouderlijke huis aten we geen Chicken Tonight. We aten weinig uit de pot. Geen sauzen, geen vleesnat. Mijn ouders vertrouwden eten uit fles niet. Het enige geconserveerde voedsel dat in de kast lag was tonijn in blik en zure bom voor bij de haring.

Na het warme eten aten we koude dubbelvla. Ik verdraag na het diner geen dikke koude zoete vloeistof. Het is mij thuis niet aangeleerd. Wij kregen van moeders na ons avondeten een stukje fruit. Als ik uit mijn Amsterdamse raam kijk, zie ik dikwijls junkies lopen met een pak chocoladevanillevla.

Om niet onaardig over te komen nam ik een kommetje vla – wat een naam, zeg. De dubbelvla viel mij heel de avond lastig. Normaal trad op in de schouwburg en bracht ook geen verlichting. Normaal was slordig, liep de kantjes ervan af en door die boswachterpakjes werd het er allemaal niet beter op.

Na het concert sliepen we op zolder in een overnachting & ontbijt.

Vorige week kreeg ik een verlaat verjaardagscadeau van de uitgever. Het was de live cd Vpro sessies van Normaal. Opgenomen in het Amsterdamse theater Bellevue in 1977 in het radioprogramma Piet Ponskaart Presenteert – wat een naam, zeg.

Ik schoof de schijf in het stereotorentje, dat ik al maanden niet had gebruikt. De livesessie is soepel, vol humor en lekker hard.

In Doetinchem zag ik vergane glorie en in mijn huiskamer luisterde ik naar de tijd voor Chicken Tonight.

Asis Aynan