Fopspeen
Stress heeft bij mij jaren als fopspeen gefungeerd. Ik gebruikte de adrenaline-rush om een lastige periode door te komen. Hoe ik het stresshormoon op commando aanmaakte? Nou, door mij voortdurend over heel veel druk te maken; voor je het weet beeft je ziel tot aan het tintelen van je vel en stoot je als een Super Saiyan door alle tegendruk.
Maar ik wil nu af van die drukdoenerij, omdat het onnodig is en de afterparty van die stressperiode is dat ik er van moet herstellen.
Het laatste trimester van ons onderwijs is zo een tijd dat ik mij helemaal oppomp om te beschermen tegen de werkdruk.
Het afgelopen studiejaar ging het bijna mis. Zoals gewoonlijk had ik mezelf gedurende het laatste blok op de kookstand gezet. Op een dag las ik in een mail het bericht waarin een collega vroeg hoe het met mij ging, aangezien drie studenten een officiële klacht tegen mij hadden ingediend.
Ik wist van niks.
De drie vonden dat ze beter begeleid hadden moeten worden tijdens de cursus die ik verzorgde. Ik belde direct de collega en die zei dat het eigenlijk geen officiële klacht was maar dat de leerlingen hun beklag bij haar hadden gedaan en dat hadden ze op de mail naar haar gestuurd en vanuit haar functie moest ze dat bij het management melden.
Wat was dit voor een clusterfuck? De kookstand werd raket.
Waarom werd beklag een officiële klacht genoemd? Waarom was ze op het werk niet even naar mij toegelopen dan had ik kunnen zeggen dat de studenten vanwege de angst voor een onvoldoende de vlucht naar voren hadden genomen. En vooral: Waarom werden de studenten niet naar mij doorgestuurd?
Mijn geest dwaalde af naar een plek die verbijstering heet en daar hoorde ik na enige tijd een stem die zei dat dit het niet waard was om ziek van te worden. Het was de stem van een teamleider die op een heel slecht moment de juiste woorden sprak.
Het bleek een reddingsboei.
In de zomervakantie zag ik in dat het lastig zou worden niet meer bewust de stressluiken open te zetten, omdat ik er in de loop van de jaren verslaafd aan ben geraakt. Maar zoals vaak hoef je niet de halve wereld af te reizen voor de oplossing. Ik zag de oplossing voor me gebeuren. Mijn vriendin maakte samen met onze zoon Zonn een kalender waarin werd afgeteld naar het moment dat hij vaarwel ging zeggen tegen zijn speen. Iedere dag een sticker en tekeningen richting het moment suprême.
Op de afgesproken dag werd afscheid genomen van zijn kameraad én er gebeurde vervolgens helemaal niets. Hij sliep zich naar de volgende morgen.
Ik wist wat mij met mijn fopspeen te doen stond.
Asis Aynan
Bovenstaande column verscheen september 2024 in het Onderwijsblad
