Hindi Zahra – Homeland
In het voorjaar van 2008 reisde ik naar Parijs om zangeres Hindi Zahra te ontmoeten. Op het internet had ik haar het nummer Hey yo zien zingen. Onder begeleiding van eenvoudig gitaarspel zong ze Arabisch, Berbers, Engels en Frans door elkaar. In die tijd maakte ik samen met schrijver Mathijs Deen voor het radioprogramma OVT de documentaire Wij zijn van hier, daarin onderzocht ik de identiteit van mijn achter- en voorgrond. De manier waarop de Berberse in Hey yo verschillende talen in elkaar liet overvloeien vond ik machtig en vertelde veel over de berbercultuur. Een beetje Berber spreekt drie, vier talen, wat veel zegt over de overheersers van toen én het overleven van de berbercultuur van nu.
Op het station van Gare du Nord werd ik opgehaald door Zahra. De hals van de gitaar op haar rug stak ver boven haar uit. Het was een vertederend gezicht, en ze toonde de wereld dat ze een grote muzikant ging worden. We liepen naar de voet van Montmartre. Daar gingen we in de kelder van een café zitten, en spraken over veel. Ons gesprek werd door Hindi Zahra met een lief, klein lied vol ziel bezegeld.
’s Avonds zou ze mij in Belleville ophalen – ik overnachtte bij schrijver Abdellah Taia. Toen er werd aangebeld, keek ik uit het raam. Beneden stond Zahra te stuiteren, omdat ik in het geboortehuis van Edith Piaf verbleef, die een Berberse oma had. Voor Zahra was onze ontmoeting geen toeval. De avond die volgde was zwoel, lang, maar duurde kort. Ik genoot intens.
Twee jaar later verscheen Zahra’s debuutalbum. Volkomen origineel en ijzersterk, dat de wereldmuziek liederen als Beautiful tango en Imik simik schonk. De EP Until the next journey die volgde beloofde veel goeds.
Jammer genoeg brak Zahra Hindi niet door in Nederland – slechts twee optredens, Groningen en Amsterdam.
Vorige week was daar eindelijk het langverwachte tweede album Homeland. En het is een teleurstellende schijf. Had Zahra Hindi op de eerste plaat nog een eigen stem, Homeland is door haar maatschappij geboetseerd tot een spekglad album. In ieder nummer acteert Zahra een mysterieus, vintage meisje, met nadruk op acteren. Ik geloof het allemaal niet. Het bijzondere Hey yo heet op het tweede album Cairo en is door de studiobazen kapot gemaakt, en door een Sinbad-riedeltje wordt het zelfs ridicuul.
Het nummer La luna is enige wat helemaal in het Tamazight (Berbers) is gezongen. Zahra eert met La luna de grote Rouchia en zijn bekendste nummer Inas Inas, maar door de slome sound, die als een rode raad door Homeland loopt, komt ook dit nummer niet uit de verf.
Ik had mij meer dan op het nieuwe album van Hindi Zahra verheugd. Helaas. Geen homeland, maar no man´s land.
Asis Aynan
