Lesfie

Lesfie

Voor ik de deur sluit en ze welkom heet bij de volgende werkgroep, zie ik soms studenten vanuit hun bankje een lesfie maken, een selfie in het leslokaal. De studenten zetten hun mondje in de spannendste plooi om degene aan de andere kant van de telefoon te plezieren.

Vanuit de plek waar ik sta en zit, is het een wonderlijk tafereel, waar ik niets over zeg, want de lestijd is dan nog niet begonnen en op de een of andere manier is mij de gedachte toegedaan dat ik alleen iets te zeggen heb gedurende de heures de cours en dat gaat niet over het fotoleven van de studenten.

Als de les aanvangt, vraag ik dikwijls de fototoestellen waarmee gebeld kan worden weg te leggen, die opmerking gaat met verveelde gezichten gepaard.

Op Marokkaanse feesten en partijen zitten mannen en vrouwen naar religieus dictaat gescheiden – niet naar traditioneel gebruik, wat vaak wordt gedacht. Het ironische is dat die regel exact het tegenovergestelde teweegbrengt, want ik zie vaak de mannen in de aparte ruimte opgaan in hun eigen gedachten. Ik denk dat ze dan aan hun vrouw denken die een andere bezoekster aan het vingeren is.

Met veel pubergenoegen liep ik vaak de verboden ruimte in en deed dan alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De wat oudere vrouwen doken achter de ruggen van hun dochters, wat ik een prima reactie vond, want dan kon ik ongestoord naar het jonge schoons kijken. Ook ergerde ik mij aan die dramatische duikvluchten, het was louter om te laten zien dat ze vroom waren, en meestal waren die dametjes geen onbekenden voor mij. Bühnemoraal.

Ook doken die vrouwtjes weg voor de cameralens – een gebruik waar ik sinds een aantal jaar begrip voor heb gekregen. Een oudtante vertelde ooit dat een cameralens het oog van de duivel is. Op de foto gaan, was een noodzakelijk kwaad – zie al die foto’s en opnames van onze privélevens die in de publieke ruimte terechtkomen en een vertekend beeld van ons schetsen. Mijn oudtante had een vooruitziende blik.

Deze week dacht ik voor de zoveelste keer aan mijn groottante. De werkgroep was al geruime tijd op stoom toen een student haar telefoon pakte om een foto van de powerpoint te maken. Toen ik zei het vervelend te vinden dat ze een kiek maakte, antwoordde de studente dat ik niet op de foto stond, maar de projectie. Daarop zette ik zwaarder geschut in en vertelde dat we niet in een publieke ruimte waren die voor iedereen toegankelijk was, maar op een heel bijzondere plek: het leslokaal. De studente begreep mijn opmerking niet, misschien had ik moeten wegduiken.

Asis Aynan