Sahand Sahebdivani

Sahand Sahebdivani

Goedenavond allemaal, mij is gevraagd waarom ik vind dat verhalenverteller Sahand Sahebdivani de Herman Divendal Award 2017 verdient. De prijs voor dé bruggenbouwer van het jaar. Het probleem is dat Sahand geen bruggenbouwer is. Helemaal niet zelfs.

Ik kijk nu even naar de jury en de organisatie, wees gerust; ik zal het feestje niet opblazen of bederven.

Aan de hand van een kort verhaal zal mijn opmerking duidelijk worden. Ik zal niet vertellen over Sahands verhalencafé Mezrab (ga ernaartoe!) of het storytelling werk van Sahand (ga luisteren!).

Iets anders.

Afgelopen zomer was een sombere periode. Vriend, dichter en herrieschopper Chacha overleed. Ergens op een bedrijventerrein in Amsterdam-West tussen Drukkerij Zus en Debiteurenkantoor Zo was de afscheidsceremonie, een hoogst ongemakkelijke omgeving voor zo een gewichtig en emotioneel moment.

Na afscheid genomen te hebben van het dichterslichaam begon het te regenen, of had het daarvoor geregend. Ik weet het niet meer. Het was een rotmoment dat zich afspeelde op een rotplek.

Toen ik mijn fiets wilde pakken, hoorde ik iemand zeggen dat Sahand de Mezrab beschikbaar had gesteld om bij elkaar te komen.

Hetgeen in mijn hoofd gebeurde is interessant om met u te delen. Ik was blij het bedrijventerrein te verlaten en met vrienden en onder gelijkgestemden over de dichter te praten en te huilen. En niets in mij vroeg zich af waarom Sahand zijn Mezrab opende voor Chacha.

Het was vanzelfsprekend, het was evident dat Sahand de dichter kende, het was logisch dat Sahand zijn deuren opende en het was bovenal duidelijk dat we met z’n allen naar de Mezrab gingen. Die vanzelfsprekendheid die dwars door cultuur, kleur en religie gaat, dát is Sahand.

Nee, Sahand is geen pontonnier, een pontifex heeft de opdracht om bruggen te bouwen. Bij Sahand is het geen opdracht, geen taak, en lijkt het geen zaak van bloed, zweet of tranen. Bij Sahand gaat het vanzelfsprekend, net zo het vanzelfsprekend is dat de Herman Divendal Award naar Sahdand gaat.

Ik fietste die dag naar de Mezrab en inmiddels had de julizon die grijze volle wolken verjaagd en hij scheen gewillig in het dansende water van het IJ.

Asis Aynan

Bovenstaande tekst werd op 08 februari in de Oba uitgesproken bij de Herman Divendal Award 2017, die door de stichting In Den Vreemde wordt verzorgd. Sahand kreeg de prijs. Vanzelfsprekend.