De middelvinger van Hans Boland
De middelvinger van Hans Boland
Onderstaande column is in opdracht van debatcentrum de Balie geschreven om op 14 december 2019 in een programma naar aanleiding van de verschenen biografie Ahmed Aboutaleb voor te dragen. Op 11 december liet de Balie weten dat mede-organisator buurthuis Argan de column weigerde. Let wel: de columnopdracht kwam niet van Argan en er is nooit contact met hen geweest. Op de website van buurthuis Argan staat dat ze ‘maatschappelijke debatten en dialoogbijeenkomsten’ organiseren, wat niet waar is, als je een schrijver verhindert zijn verhaal te vertellen.
De Balie was het niet eens met de censuur van Buurthuis Argan, maar om de lieve vrede te bewaren, werd toch ingestemd met hun inbreuk op de vrijheid van meningsuiting. Op diezelfde 11 december kwam de Balie terug op haar besluit en heeft haar excuses aangeboden en gevraagd alsnog voor te dragen. Buurthuis Argan heeft toen vervolgens alsnog geprobeerd een deel van de column te censureren, de namen moesten uit de column. Daar is geen gehoor aan gegeven. Daarom heeft buurthuis Argan het volgende statement op hun website geplaatst.
Voor u, beste lezer, de column kunt lezen wil ik zeggen dat dit land geen Marokko is en buurthuis Argan subsidiegeld ontvangt van de Nederlandse staat. Die Nederlandse staat is gebouwd op een grondwet, daar staat het volgende grondrecht in:
Artikel 7: Vrijheid van meningsuiting; censuurverbod:
-
1.Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.
De middelvinger van Hans Boland
Toen de sultan van Rabat Mohamed V, met steun van verschillende mogendheden, Marokko in 1956 koninklijk maakte, verzeilde het land in een burgeroorlog: de Bevrijdingsoorlog van 58/59. De landstreek de Rif wilde niet onder een boevenfamilie vallen, en vocht voor vrijheid. De onafhankelijkheidsstrijd werd vanuit Caïro door de verbannen politicus Abdelkarim el Khattabi gecoördineerd.
De verloren Bevrijdingsoorlog van 58/59 was de directe aanleiding voor duizenden Riffijnen om naar Europa te vluchten – deze koppeling wordt door maar weinig geesteswetenschappers getrokken, die zich bezighouden met migratievraagstukken.
Vlak na die oorlog werd Ahmed Aboutaleb geboren.
De manschappen van de sultan gebruikten niet alleen kogels, maar ze bestookten de bevolking vanuit de lucht met clusterbommen, napalm, witte fosfor en vrijheidsstrijders werden uit helikopters de Middellandse Zee in gegooid. We kunnen dus wel raden waar de Argentijnse dictator Videla de inspiratie voor zijn dodenvluchten vandaan haalde.
De burgeroorlog werd gecoördineerd door de zoon van de sultan, de latere wrede koning, Hassan II. Hassan stopte voor de gein handgranaten in de capuchon van vrijheidsstrijders, die hij zojuist genade had geschonken door ze de rug van zijn hand te laten kussen. De huidige koning-dictator Mohamed VI is uit het zelfde hout gesneden en jaagt, net als zijn vader, met zijn wanstaltige kledingsmaak menigeen de schrik op het lijf.
Wel is Mohammed VI minder moordzuchtig en een stuk slimmer. Hij heerst over de politiek, het leger, de rechtspraak, is aanvoerder van de religieuze gemeenschap én de multimiljardair bezit praktisch de hele Marokkaanse economie. Wie tegen hem in het verweer komt, wordt eerst verkracht, verkracht en verkracht, eer hij jarenlang in het gevang verdwijnt.
Wat heeft de Alaoui familie met Aboutaleb te maken?
In 2007 wuifde de koning van Marokko en de ex-ambtenaar, oud-wethouder, de toenmalige staatssecretaris en de huidige burgemeester van Rotterdam spoedde zich naar Marokko om zijn persoon te laten ridderen door de familie die voor zo veel oorlog, honger, ellende en zijn migratie zorgde.
Hoe kon Aboutaleb zo een ellendige geschiedenis voor een sliert satijn opzijschuiven?
Ik was er zeker van dat de geleerden, journalisten en politici stampij zouden maken zodat Aboutaleb de orde zou weigeren. De storm, de bliksem en de donder bleven uit. In plaats daarvan verdrongen de hoge dames en heren zich om in het gevlei te komen van Aboutaleb.
Het moet in die tijd zijn geweest dat de volgende woorden in mij groeiden: migratie is een veelheid aan misverstanden.
Wie verhuist, migreert, loopt het gevaar in de war te raken – de wet van grote veranderingen. Ook is er veel ruimte de ander voor de gek te houden. Zo gaat Aboutaleb er prat op dat hij een Arabier is. Ik kan u verzekeren dat hij dat niet is. Hij is een Ariffi. Ook schijnt hij een te dichter te zijn, maar is er iemand die ooit een gedicht van hem las?
Dat hij zich een dichtende ‘Hmed of Arabia’ waant, moet hijzelf weten. In de psychologie zijn er voorbeelden in overvloed van zelfbedrog. Op politiek vlak zijn de gevolgen groot, want de contacten met het totaal foute Marokkaanse regime is begoocheling, onhandig en fout voorbeeld doet fout volgen. En die willigheid is er. Hoe die volgzaamheid eruit ziet, kon iedereen in oktober 2018 aanschouwen. Het Marokkaanse ministerie van cultuur, waar Mohamed VI de directe baas van is, organiseerde een filmfestival in Nador – de stad kent overigens geen enkele bioscoop. De arme havenstad draait op de handel in hasj, steekpenningen en contrabande. De directeur van het festival ontvreemdde 40.000 euro Nederlands subsidiegeld. Aboutaleb is voorzitter van het festival en goede vrienden met de directeur. Toen Aboutaleb vragen kreeg over de diefstal en waarom hij voorzitter was van zo een dubieus evenement, antwoordde hij op verwaande toon niet als voorzitter maar als bezoeker naar het festival te gaan.
In het kielzog van Aboutalebs opportunisme toog een hele rits Marokkaanse-Nederlanders naar het filmfestival. Najib Amhali, Nasrdin Dchar, en een heleboel anderen vonden hun aanwezigheid belangrijker dan oog te hebben voor enige deugd.
Afgezien dat het spectaculair gênant was dat een happy few betaald vakantie vierde in een doodarme stad, waarvan de inwoners ieder moment van de dag worden onderdrukt, werd in die periode een grote groep Riffijnse mensenrechtenactivisten tot twintig jaar gevangenisstraf veroordeeld. De activisten vroegen om verbetering van hun leefomstandigheden en het stoppen van het corrupte systeem.
Ook waren onlangs jongerenimam Yassin el Forkani, voorzitter van een moskeekoepel Driss el Boujoufi en adviseur van de gemeente Amsterdam Naima Ajouaau op het jaarlijkse kroningsfeest van de Marokkaanse dictator. Ook Aboutaleb is er een graag geziene gast. Maar het meest stuitende was de aanwezigheid vorig jaar van Najib Amhali en Ali B bij de viering van de illegale annexatie van de Westelijke Sahara in 1975 door Marokko. Dansen op een bezetting, je moet het maar durven.
Toen Aboutaleb in 2007 een lintje kreeg, was dat het moment verantwoording te nemen voor zijn (familie)geschiedenis en had hij zijn vinger moeten geven. Een opgestoken middelvinger was het enige juiste antwoord. Nu hebben het accepteren van de orde en de goede contacten van Aboutaleb met het foute regime de weg geplaveid voor iedere Marokkaanse-Nederlander, die zijn collectie goede bedoelingen even in een depot legt, om in Marokko iets voor te stellen.
Aboutaleb had net als de grote schrijver-vertaler Hans Boland moeten doen, toen hij in 2014 door de president van Rusland Vladimir Poetin met de prestigieuze Medaille van Poesjkin werd geëerd.
Hans Boland gaf op televisie Poetin de allermooiste vinger ooit.
Bekijk hier hier de aflevering van Vpro Boeken met Hans Boland (minuut 18).
Wil je verder lezen, koop dan Eén erwt maakt nog geen snert – Het Rifgebergte, de dubbele nationaliteit en andere misverstanden [Uitgeverij Van Oorschot].
