Het Bredero College
Een aantal jaar geleden werd bij ons op de opleiding een grote onderwijsverandering ingezet. Het was en is mij nog altijd niet duidelijk waarom in een klap zoveel wijzigingen moesten plaatsvinden. Ik was vanaf het begin kritisch en nam op verschillende plekken en momenten deel om mee te denken. Zoals dat gaat werd de eerst gewaarde feedback verder in het proces als negatief bestempeld en zo verstomde mijn geluid en stompte ik af. Ondertussen vertrokken collega’s of vielen ze uit. Een leidinggevende zei een keer tegen mij dat vertrek en uitval nu eenmaal bij een veranderingsproces horen. Ik weet niet of ze doorhad hoe weinig ethisch die opmerking was.
We zijn nu op een moment in dat veranderingsproces dat veel met de noorderzon is vertrokken en het onderwijs dat eerst was afgeschreven komt weer terug uit het noorden. En ik krijg sinds vorig studiejaar weer de vraag om onderwijs te ontwikkelen.
We hadden het Bredero College kunnen heten.
Hiermee is mijn vraag niet beantwoord waarom er zoveel wijzigingen moesten plaatsvinden in het onderwijsprogramma. Ik weet dat er ook op veel andere opleidingen momenteel grote veranderingen plaatsvinden. Maar waarom doen we ons dit aan?
Geven zulke projecten ons het gevoel dat we iets groots, iets belangrijks doen voor de wereld? Is dat het?
Ik denk dat we allemaal recht hebben op om zaken te verbeteren want dat is een mogelijkheid tot succes en we willen allemaal succesvol zijn, nietwaar. Maar helaas leidt maar weinig verandering tot verbetering.
Neem nou de wetswijziging dat nieuwgeborenen de achternaam van hun beide ouders kunnen dragen. Wat is daar de zin van? Het Tweede kamerlid dat achter die wetswijziging zit, koketteerde onlangs op de radio met haar zogenaamde succes dat ze als emancipatoir presenteerde. Ze was zelf moeder en ging die dag haar kind aangeven om het twee achternamen te geven. Het gênante was dat ze erachter kwam dat ze die dag als tweede aan de beurt was bij de burgerlijke stand. Dus belde ze de gemeente dat zij achter de wetswijziging zat en zette haar politieke macht in om alsnog de eerste te zijn. Wat het nog allemaal nog beschamender maakte, was dat haar kind tot die dag de achternaam van de vader droeg: om esthetische redenen. Het Tweede kamerlid had een daad van formaat kunnen plegen door alle geborenen automatisch de achternaam van hun moeder te laten geven, omdat zij de vrucht heeft gedragen en het kind geboren laat worden. Nu zadelt deze wijziging kinderen met dubbele achternaam met toekomstige problemen op. Want wie met dubbele achternaam later zelf nageslacht krijgt, geeft het kind de achternaam van de moeder of vader óf de ouders geven één van hun twee achternamen door. Dit is geen verbetering maar een aflevering van Te land, ter zee en in de lucht.
Als dat zover is, zal de wijziging weer teruggedraaid worden, zoals bij ons op de opleiding aan het gebeuren is.
Asis Aynan
Bovenstaande column verscheen in maart 2024 in het Onderwijsblad
