Ik zou het nu niet meer doen, maar toen deed ik het zo. De studenten kwamen binnen. Het was hun eerste les van de cursus Omgaan met Emoties. Een eerstejaars vak. Ik had ze het blok daarvoor bij een ander vak gehad, dus we kenden elkaar een beetje.
Toen iedereen zat, bood ik direct verschillende malen mijn excuses aan. Ik vond het heel vervelend dat het was gebeurd en ik had er slapeloze nachten van gehad. Ik meen dat je tegenwoordig zegt dat je er buikpijn van hebt.
Ik had inmiddels de volledige aandacht van de groep. Ik zei dat het mij echt zwaar viel het te moeten vertellen én dat ik nog geen vast contract had; dus of we dit onderling konden regelen zonder medeweten van het management.
Het was in de tijd dat de huidige koffiecultuur in opkomst was. Mijn leven was minder gestructureerd dan tegenwoordig, de dagen bestonden uit zeeën, rivieren en plassen van tijd, die ik in koffietentjes doorbracht. Op een van die momenten ontstond het idee.
“Ik ben jullie toetsen kwijt,” zei ik dramatisch. Stilte. “De toets van vorig blok?” Ik knikte. Tegen de klas zei ik even naar het toilet te gaan, want ik voelde mij echt niet goed. Ik ging de klas uit en wachtte achter de deur. In de klas ging het van één stem, naar meerstemmigheid, toen het luidruchtig werd, liep ik de ruimte weer in. “Welkom bij het vak Omgaan met Emoties. Ik ben jullie toetsen niet kwijt. Je voelt nu van alles door je heen gaan, probeer dat te omschrijven.”
In mijn hoofd zag het in een van de koffiebars als de ideale introductie uit om door zo een inleiding te ontdekken wat voor emoties er zijn, de verschillen in uiten en nog heel veel meer. De een zou opschrijven dat ie bedroefd was de toets nogmaals te moeten maken, de ander boos om mijn nalatigheid, bang voor nog een toets of juist heel blij, want toch niet geleerd. Daarna zouden we met de werkgroep uren praten over de verschillen en overeenkomsten van ons gevoelsleven. Maar dat gebeurde niet. De klas bevroor. Niemand kreeg iets zinnigs op papier en ze vroegen voortdurend of ik de toetsen echt niet kwijt was. De les kwam nooit opgang en bloedde halverwege dood. Eigenlijk kwam heel de cursus niet opgang. De studenten kwamen netjes, deden wat hun werd gevraagd en haalden het tentamen.
Na het blok vroeg ik mij af waarom het nou allemaal niet uit de verf kwam.
Vertrouwen.
Ik denk dat de studenten zich bij alles wat ik vertelde afvroegen of er vervolgens een mededeling kwam dat het anders zat.
Iets wat ik jammer vind, want ik zou iedere les alles op zijn kop willen zetten voor een ervaring die kennis en kunde wordt.
Asis Aynan
Bovenstaande column verscheen oktober 2024 in het Onderwijsblad.