Spook

Spook

In de kerstvakantie volgde ik dagelijks de volksprotesten in Marokko. De inzet van de burgerbeweging is het afschaffen van de corruptie en familiebegunstiging. In wezen heffen ze met die eis het land Marokko op, want het koninkrijk, dat pas 60 jaar bestaat, is geboren uit het huwelijk tussen nepotisme en steekgeld.

Om mijn gedachten te verzetten en te verlichten, las ik het binnenlandkatern van de Volkskrant – als ik de wereldse brandhaarden in mijn hoofd wil blussen, lees ik altijd berichten uit het paradijs: Nederland.

In de Volkskrant stond een stuk van Rik Kuiper en Dion Mebius over spookjongeren, dat is de jeugd die letterlijk en figuurlijk verdwaald is. Het gaat in Nederland om zo’n 66 duizend jongeren, en de overheid probeert die jongeren te vinden en op de rails te krijgen door werk en een woning.

Ik heb een spookjongere gekend, Fabio. Hij was van huis weggelopen, ging niet naar school en leefde van de criminaliteit. Fabio was een knappe jongen, ik meen dat hij uit Den Haag kwam. In zijn sluike zwarte haar zat altijd Brylcreem. Hij droeg hoge nubuck schoenen van het merk Timberland, waar hij zijn brede denim in stopte. In gekraakte bootjes, die in de Haarlemse Nieuwe Gracht lagen, bracht hij zijn nachten door. 

Hij maakte deel uit van wat we een beginnende jeugdbende kunnen noemen. Ik was geen lid, maar kende ze stuk voor stuk. Het was veiliger om met hen bevriend te zijn, als ik in de weekenden ’s ochtends naar de moskeeschool ging.

De jongeren hingen vaak rond het huis van een dandyeske interieurarchitect die zijn seksuele voorkeur voor kinderen niet verborg. Ook ik heb eens zijn hand op mijn billen gevoeld. Ik houd hier zijn naam achterwege, omdat ik niet weet of die interarchitect nog leeft.

Ik heb Fabio sinds het begin van de jaren negentig niet meer gezien. Hij zal nu in de veertig zijn, en ik hoop dat hij geen zwervend en crimineel bestaan hoeft te leiden. 

Marokko daarentegen is een verdwaalde staat, een spookland.

Asis Aynan