We moeten praten

We moeten praten

We moeten praten. Over een ongemakkelijk onderwerp. Maar het moet. Misschien is het grootstedelijk geneuzel, al betwijfel ik dat. 

Toen ik ging samenwonen zag ik het nog niet, maar de kinderwens in mij groeide rap en plots zag ik van de een op de andere dag een werkelijkheid die zich onder mijn neus afspeelde. 

We woonden in een straat in een Amsterdam-Oost. Het overgrote deel was koop en de mensen onderhielden hun boomtuintjes en planten in grote potten voor hun deur om kleur te geven aan de straat. Het was ook een kinderrijke straat. En in die straat stonden maar liefst drie basisscholen. 

Op een van die dagen dat ik van vier hoog naar beneden toog om mijn boomtuintje water te geven, zag ik dat ouders in alle vroegte hun kinderen de wijk uitreden. We zeiden elkaar zoals gewoonlijk gedag. Toch, er kantelde iets. Misschien zagen ze in hoe ik de plantjes verzorgde mijn kinderwens, want ik zag die ochtend schrik op hun gezichten. 

Ze voelden zich betrapt. 

Ze brachten hun kinderen niet naar een van die drie basisscholen bij ons in de straat, maar ze reden naar een chique wijk een kwartier verderop. 

Ik begrijp dat in het platte Nederland het een berg van een recht is waar je je kleine kinderen naar school brengt. Maar degenen die iedere dag de wijk uitslopen met hun gevulde bakfietsen, gingen prat op de multiculturele wijk waar ze woonden. Ze haalden met groot zelfgenoegen hun gesesamde desembrood bij de Koerd, munt van de Riffijn, falafel bij de Irakees, vlees van de Turk, pom bij de Surinamer en bij al die anderen die mede de wijk haar charme gaven. Daarom wonen ze er ook met graagte. Maar hun kroost laten ze niet bij de kinderen van die middenstanders plaatsnemen, die zitten namelijk op een van de drie basisscholen in die straat waar ik woonde. 

Nogmaals begrijp ik dat het een recht is waar je je kinderen op school zet, maar je hebt ook de plicht om je als een beetje normale burger te gedragen. En je draagt al helemaal de verantwoordelijkheid je kinderen met iedereen in contact te laten komen. Dat lijkt mij een opvoedkundige taak. 

De gevolgen van die dagelijkse vlucht zie ik dagelijks in mijn klas. Studenten met Irakese, Koerdische, Turkse, Riffijnse, Surinaamse roots mengen moeiteloos met elkaar in het onderwijs en buiten de lessen trekken ze samen op. De kinderen van witte autochtone mensen mengen totaal niet. Hier moeten we over praten. Hoe ongemakkelijk ook. Maar het moet.

Asis Aynan

Bovenstaande column verscheen november 2024 in het Onderwijsblad