Reikend naar het licht
Reikend naar het licht
In de bibliotheek bij Centraal Station Amsterdam kopieerde ik de bundel van Walid Mimoun Reikend naar het licht. Ik doe onderzoek naar een toekomstig werk waar verschillende Marokkaanse dichters bij elkaar worden gebracht.
Bijna alle teksten in de bundel kende ik van de muziekalbums van Walid Mimoun. In Reikend naar het licht staat de oorspronkelijke Riffijnse tekst en de vertaling die door Roel Otten is gedaan. Ik werd enorm verrast door de chansons als gedichten te lezen. Door het ontbreken van muziek en zang wordt de stilte in mijn hoofd opgevuld door de enorme kracht van de Mimouns poëzie op papier.
Bij eerste lezing werd ik gegrepen door het gelijknamige titeldicht Reikend naar het licht. Walid Mimoun werd als student vastgezet door het regime van alleenheerser Hassan II, de vader van de huidige monocraat Mohammed VI. Mimoun zat in een onderaardse cel – de critici van het regime werden als duivels behandeld. Tijdens zijn gevangenschap schreef hij het gedicht en het werd naar buiten gesmokkeld. Deze drang naar vrijheid en kunst ontroert mij.
Bijtende ironie leidt mijn gedachten naar Aboe Zubair, het pseudoniem van Mohammed B. Hij smokkelde meermaals teksten uit de gevangenis naar zijn andere aboes. Onbegrijpelijke teksten, zoals alle gekte op een vervelende manier onnavolgbaar is.
Mimouns dichtbundel doet pijn. Hij behandelt zware thema’s en doet dat in eenvoudige taal, waardoor zijn gedichten zonder pardon binnenkomen en in je binnenste jou bevragen. Ook leest de bundel als een waarschuwing voor onze tijd waar religieuze ontsporing geen uitzondering is: Jullie leven is één groot litteken/Jullie harten zijn in de vernieling.
Reikend naar licht
Vanuit de diepten van de aarde
Laat ik mijn blikken gaan
Naar de hoge hemel
Om te zweven in dromen
Te vliegen als de zwaluven
Zoekend naar het geluk.
Maar het duister
In een zwarte mantel gehuld
Heeft het geluk weggenomen.
Door de tralies van lange nachten
Kijk ik naar de wolken en
Zie een wit paard galopperen door mijn hart.
Mijn hart is de renbaan van voorvaderen
Uit vervlogen tijden
Waar de hoefijzers van de paarden vonken slaan.
Mijn hart is een veld,
Een veld waar klaprozen bloeien.
Daar is het dat de jonge kinderen spelen
En glimlachen
Tegen de stralen van een schitterende zon.
De bundel Reikend naar het licht verscheen in 1997 bij uitgeverij Izouran, opgezet door dichter Chacha.
Asis Aynan
