Pleurt op
Pleurt op
Ik heb enkele jaren als commissielid gewerkt bij het Mediafonds. Op de commissiedagen beslisten de leden onder begeleiding van een voorzitter of de ingediende plannen werden gehonoreerd, afgekeurd, of teruggegeven aan de maker om het verder uit te werken, dit gebeurde overigens bijna nooit. Ook werd ik af en toe uitgenodigd voor evaluaties, dan keken we naar een gerealiseerde documentaire. Daar zaten de maker, producent, omroep, betrokken commissieleden en mensen van het Mediafonds bij.
Op een morgen in 2010 of 2011 keek ik in het souterrain van het Mediafonds naar de documentaire Alles wat we wilden (bij de Vpro uitgezonden). In de film zien we hippe twintigers in de grote stad, die last hebben van angsten en depressies. De twintigers is door hun ouders altijd verteld dat de wereld aan hun voeten ligt, maar ze komen er tot hun schrik achter dat het andersom is.
Ik zat in het donker van de souterrain en schrok mij de pleuris. Alles wat we wilden is een film over twintigers in de knoop in de grote stad, maar in de documentaire was geen enkele kleur te zien – de enige kleurling liep toevallig door het beeld.
Als de maker had gezegd, ik maak een film over mijn facebookgroep, dan was mijn schrik niet pleuritis van niveau. Maar de documentairemaker leefde in de waan dat ze een portret van een generatie had gemaakt, maar ook de mensen aan die lange tafel in de kelderverdieping waren van mening dat een hele generatie op beeld was vastgelegd.
Dat was dus niet zo.
Ik heb mij die morgen bij de evaluatie niet populair gemaakt, kan ik u vertellen.
Vanmorgen sloeg ik de Nrc open en mijn oog viel op een artikel met de titel ‘Jong, slim boordevol twijfel’ van Joke Mat. Onder de titel staat de volgende introtekst: “Voor ‘millennials’ lijkt twijfel een lifestyle. Alles staat op losse schroeven: wonen, werk, liefde. Dat is niet altijd prettig. Zeven millennials over laveren tussen keuzevrijheid, onzekerheid en druk.”
En weer zat ik in het donker van het souterrain. Op de foto zien we zes twijfelende millennials met de namen Chris, Jonne, Bob, Sjouke, Bert en Lotte. De zevende twijfelende millennial stond niet op de foto. Om zijn of haar naam te achterhalen, had ik het stuk moeten lezen, en dat heb ik natuurlijk niet gedaan, ik kan u wel vertellen dat het geen Jarold of Nassira zal zijn.
Deze week droeg ik een column voor in het Amsterdamse DeLaMar op de conferentie van de Hogeschool van Amsterdam. De stelling van mijn verhaal was: De multiculturele samenleving is een verzameling monoculutren naast elkaar. De stelling was deze morgen een fotowaarheid.
Ik lees zulke eenzijdige stukken niet meer. Pleurt op!
