De werkvloer kan onveiliger zijn dan een achterbuurt
De werkvloer kan onveiliger zijn dan een achterbuurt
Ik denk dat iedereen een zielenschrift heeft. Het staat vol met regels die je gedurende het leven verzamelt; kattebelletjes die lijfspreuken worden, regels van songteksten, gedichten van belang, gehoorde en uitgesproken zinnen die deuren openden of juist deden sluiten.
Dat schrift is wie je bent.
Een van de zinnen in mijn zielenschrift vond ik eens op de achterflap van een roman. Er stond dat de gevaarlijkste plek die er bestaat de menselijke maatschappij is. Die woorden brachten onder woorden hoe ik naar de menselijke samenleving kijk. Niet ieder deel van de maatschappij ervaar ik als gevaarlijk terrein. In ons gezin ben ik thuis en vriendschappen ervaar ik als een oneindige broederschap. Maar neem nou de werkvloer, die kan vele malen gevaarlijker zijn dan de achterste steeg van een achterbuurt. Helemaal omdat je het onheil in de gribus kan verwachten, terwijl de werkvloer een plek is die baadt in het licht van tl-buizen, dat veiligheid symboliseert. Ook kun je uit die steeg vluchten of terugvechten, al naargelang je karakter, maar wat doe je, pak ‘m beet, tijdens een vergadering?
Nog niet zo lang geleden zat ik in zo een (online)vergadering waarin de afronding van een project werd besproken. De opdrachtgever, de aanstaande vakantie (en mijn zorgverlof) hijgden in onze nek. Om het project af te ronden werd besloten een podcast op te nemen. Niemand in onze projectgroep had de kunde om zoiets afgerond af te leveren, daarom moest er iemand voor de klus geworven worden.
Terwijl het gesprek over de te vinden persoon nog bezig was, deed mijn inbox ping. Er zat een mail zonder titel of geschreven bericht in. Wel bevatte het een link die leidde naar een site waar vacatures voor kortlopende klussen worden geplaatst. Het bizarste van alles was dat degene die mij de mail stuurde in dezelfde vergadering als ik zat. Maar die zei niets over haar mail.
Wat gebeurde hier? Moest ik gaan werven? Afgezien dat mijn taak in het project niets met logistiek van doen had, was iedereen op de hoogte van mijn aanstaande verlof en toch besloot diegene tijdens de meeting iets bij mij over de schutting te gooien. Ik leid niet aan een of andere angststoornis, maar ik ervoer daar onder de tl-lampen gevaar. Niet het gevaar van een naderende ramp, maar ik werd in een nadelige hoek gedreven, want ik had never nooit de tijd om een vacature uit te zetten en gesprekken te voeren om de geschikte persoon voor de podcast te vinden.
Ik ben iemand die bij gevaar terugvecht, dus vroeg aan diegene tijdens de vergadering wat de bedoeling was van haar mail en dat ik het als een onnodige aanval ervoer.
Uit het gegeven antwoord maakte ik de welbekende werkdruk op die ons zo roekeloos laat zijn.
Onderweg naar huis voelde ik de opluchting van naar huis te gaan, thuis; de veilige haven.
Asis Aynan
Bovenstaande column verscheen in november in het Onderwijsblad.
