Gefrituurd [Kantine Kroniek 2]
Gefrituurd
Kantinekroniek 2
Nadat ik twee witte bolletjes frikandel, op mijn vaste plek in de kantine, in een besttijd had opgegeten en weggespoeld met een groentebouillon, vroeg ik mij af of het schranzen emo-eten was.
Mijn eerste frikandel was toen ik 28 jaar was. Ik kwam met een vriend terug van de club en onderweg naar huis zei hij zin te hebben in een frikandel speciaal. Ik vertelde hem die gefrituurde snack nooit gehad te hebben. Bij de Egyptenaar haalden we twee opengesneden worstjes gevuld met mayo, ketchup en uisnippers. Het was heerlijk.
Mijn ouders voedden mij op met de levensles dat al het gefabriceerde eten ongezond is, en daarom moet je het alleen nemen als het niet anders kan.
De les was voorbij en ik beende naar de kantine in het naastgelegen schoolgebouw. Het overgrote deel van de werkgroep had bestaan uit een groepspresentatie en een debat dat gevoed werd door stellingen. Eén van de beweringen was dat de vrijheid van meningsuiting grenzeloos zou moeten zijn.
Bijna iedereen stond op, omdat ze het eens waren met de claim. In de klas werd verwezen naar een cartoon waarop de president van Turkije het twittervogeltje van achteren neemt. President Erdogan probeerde de spotprent te verbieden, en zo een leefomgeving werd door de meeste studenten als ongewenst en verstikkend ervaren. Twee studenten draaiden als een blad om, van eens naar oneens, ze gingen zitten.
Ik vroeg aan de twee studentes hoe het kwam dat hun zienswijze ineens veranderde. Erdogan beledig je niet, was het antwoord.
De groep die presenteerde popelde om verder te gaan naar de volgende stelling. Ze waren niet van plan hun vlekkeloze presentatie door ene Erdogan te verpesten. De rest van de klas vermeed een mogelijk conflict, omdat er na die les nog vele andere volgden en bewaarde de domme, lieve vrede. En ik wilde niet de bashende docent zijn en was bang in de anonieme studentevaluaties voor turkenhater uitgemaakt te worden.
Op de buffettafels in de kantine zocht ik naar wat het ongenoegen in mij kon behagen. Ik kwam uit bij de frikandellen en dacht wat voor hoger opgeleiden leveren we af als kritiek op een leider hetzelfde is als cultuurverraad en nam het mij tegelijkertijd kwalijk dat ik niet beter omging met een mening die tegen mijn waarden inging.
Ik pakte twee gefrituurde worstjes. In mijn hoofd hoorde ik mijn ouders het eten afkeuren, maar het kon even niet anders.
Asis Aynan
Dit is de tweede aflevering van de Kantine Kroniek, een columnserie die ik in de kantine van de Hogeschool van Amsterdam schrijf. In de eetgelegenheid van de school schrijf ik over het wel en wee binnen de hogeschool én daarbuiten.
