Nooit meer slapen-column

Beleidsdag

Ik werk als docent op de Hogeschool van Amsterdam. De opleiding waar ik doceer heet SJD, dat staat voor Sociaal Juridische Dienstverlening. We leiden op voor wat vroeger de publieke sector werd genoemd.

Momenten als teamvergaderingen en beleidsdagen zijn fraaie verworvenheden, omdat het inspraakmomenten zijn. Buitenshuis ben ik opgevoed met het idee dat democratie het beste systeem aller systemen is, maar als ik weer bij een vergadering zit, word ik overspoeld door verraad. Ik voel dat ik mijn oerkarakter ontrouw ben, de ziel die iedere dag revolutie wil.

De beleidsdag vond plaats in De Nieuwe Liefde aan de Amsterdamse Dacostakade. Op een houten bord las ik dat in de Tweede Wereldoorlog zich er onderduikers schuilhielden.

Bij verraad kijk je niet meer naar jezelf maar naar anderen. Ik dacht aan Hasan, een student die ik les heb gegeven. Vorige week werd ik door zijn stem gewekt. Hij werd geïnterviewd op radio 1. Hasans eerste spreekbeurt vijf jaar geleden ging niet over het opgegeven onderwerp, maar over Saddam Husseins gifgasaanval op Halabja.

Op de radio vertelde Hasan dat hij met enkele anderen in hongerstaking ging. De reden daarvoor was dat de Turkse overheid nog altijd op het Koerdische volk jaagt, omdat ze opkomen voor hun taal en cultuur.

In de verte hoorde ik de opleidingsdirecteur zeggen dat onze opleiding plek heeft voor 43,49 fte.

Democratie is geen domper, maar een dompteur.

 

Asis Aynan

Deze nachtcolumn is op 19 januari 2016 in het radioprogramma Nooit meer slapen voorgedragen. Terugluisteren kan hier vanaf het eerste uur.

 

Empathie

Columnist Hadjar Benmiloud schreef in het weekblad ‘Folia’ een lange column over jihadgangers. Ze vroeg zich af hoe die Hollandse jihadi’s te redden. Benmilouds oplossing was empathie. Het stond er echt.

Een jihadi is een persoon, die deelneemt aan een ‘heilige oorlog’, of van die strijd droomt. Het is nogal schrikken als een auteur na lang peinzen met de oplossing komt dat we ons moeten verplaatsen in de gevoelens en de gedachtegang van hen die ons dood willen.

Empathie bevindt zich wat mij betreft in het domein van de privésfeer; het verplaatsen in mensen die dichtbij je staan is al een hele opgave.

Het kan zijn dat Benmiloud bedoelt dat we terroristen moeten begrijpen. Maar waarom?

Ik denk dat Benmiloud onvoldoende ziet in welke wereld wij leven – een lacune die ik bij nogal wat collega-auteurs lees. Na de Parijsaanslagen las ik een column van de schrijver James Whorty. Hij vroeg zich af hoe het kon dat die straatvoetballers terroristen werden. Het stond er echt.

De luie ideeën die vanuit gezellig Hipsterdam de wereld in worden geholpen begin ik steeds gevaarlijker voor de vrijheid te vinden dan welke potentiële jihadist dan ook.

In mijn jeugd heb ik te maken gehad met empathie als beleidsinstrument. Onze buurtmoskee was een van de plekken waar de Islamitische Broeders regelmatig neerstreken. Ze preekten de ‘ware islam’. De broeders scoutten ook korantalenten voor Pakistan en Afghanistan en ze verspreidden VHS-tapes met beelden van de Balkanoorlog. In die video’s werd opgeroepen naar voormalig-Joegoslavië af te reizen om deel te nemen aan de jihad – het ronselen is al lang gaande.

De rechtsorde wist hiervan en greep niet in, omdat zij empathie had, maar als het gezag invoelingsvermogen belijdt, wordt wegkijken bedoeld.

Asis Aynan

Deze nachtcolumn is op 20 januari 2016 in het radioprogramma Nooit meer slapen voorgedragen. Terugluisteren kan hier vanaf het eerste uur. 

 

Middellandse Dodenzee 

Het humanistische Haarlem van Frans Hals, Hannie Schaft en Godfried Bomans is mijn bakermat, maar mijn genetische materiaal is afkomstig rondom de Méditerranée – de zee die ik deze zomer heb omgedoopt tot de Dodenzee.

Boven op een heuvel in een bos van olijven in Noord-Afrika werd ik verwekt.

Sinds het gedonder in Keulen is de Noord-Afrikaan voortdurend in het nieuws, omdat Noord-Afrikaanse en Arabisch uitziende mannen – wat dat ook moge betekenen – in de Duitse domstad meisjes hebben betast en bestolen.

Sinds datzelfde Keulen vraag ik mij af of ik ook een bruyante bruut ben, want ik ben een man én een Noord-Afrikaan.

Natuurlijk verkeer ik in een voortdurend conflict met het vrouwelijke geslacht. Niet omdat ik de vrouw een marginale betekenis toebedeel en daarom seks en spullen van haar eis. Mijn botsing met de vrouw is een andere. Ziekelijke angsten hinderen mij een langdurige relatie aan te gaan, omdat ik ben bang dat mijn persoon oplost in het zoutzuur van de liefde, en net als in de Middellandse Dodenzee door het niets wordt opgeslokt.

Zeker, ik ben belasterd, maar omdat ik te weinig Noord-Afrikaan en te veel Europeaan ben. De schrijver Joseph Roth schrijft in de roman ‘Vlucht zonder einde’ over het hoofdpersonage Tunda, dat hij een individualist is, omdat hij Europeaan is. “Om zich uit te leven had hij ingewikkelde verhoudingen nodig.” In deze zin van Roth herken én begrijp ik mijzelf.

 

Asis Aynan

Deze nachtcolumn is op 21 januari 2016 in het radioprogramma Nooit meer slapen voorgedragen. Terugluisteren kan hier vanaf het eerste uur. 

 

Faillissement

De islam is failliet. Niet omdat bijna alle olie uit de Saudische grond is geslurpt, ook niet door daesh die in naam van god cartooneske dood en verderf zaait. De commercie is verantwoordelijk voor het geloofsfaillissement.

In de hogeschoolkantine las ik de drukproef ‘Taqwacore’, een origineel geschreven punkroman, die de muzikale protestbeweging en de islam laat samenvallen. Ik stopte met lezen en liep langs de uitgestalde etenswaren. Op een A4-tje stond dat alles halal was. Halal betekent eenvoudig gezegd dat het dier ritueel is geslacht. Ik heb wel eens gezien hoe in de bio-industrie dieren halal worden gedood. Precies hetzelfde als niet-halal. Halal betekent niks, zegt niks, behalve dat het vlees uit ons heelal komt.

Vandaag zag ik een humorloze nepcommercial, gemaakt door een soapacteur, waarin Wilders een Marokkaan blijkt te zijn en de Unoxworst niet haram maar halal is. Maar wie ooit in een islamitische slagerij is weggeweest, moet de rookworsten, hamburgers en frikandellen in groten getale hebben zien liggen. Het is vieze ongezonde troep, maar door de halalstempel wordt het obesitasmateriaal gekocht en gegeten.

Over obesitas gesproken. Ik heb in mijn leven veel imams gezien en veel van hen hadden een ding gemeen; hun ovaalvormige moddervette buiken. Een oude Marokkaanse volkswijsheid zegt: ‘Luister naar het woord van de imam, maar doe hem niet na.’

Ikzelf geloof niet meer in de Arabische religie. De islam is naar de zijkanten van mijn leven gespoeld, maar het zou jammer zijn als de islam als cultureel erfgoed zou uitsterven. Punk moet de islam gaan redden, misschien zit er dan nog een doorstart in.

 

Asis Aynan

Deze nachtcolumn is op 22 januari 2016 in het radioprogramma Nooit meer slapen voorgedragen. Terugluisteren kan hier vanaf het eerste uur.