Steen
Steen
Op mijn allereerste werkdag als docent in 2006 werd mij de toegang tot de school geweigerd. Het was een wonderlijk voorval. Voor de Roc-school stond een beveiliger die, ik kende hem als bouncer uit het nachtleven, mij om mijn pasje vroeg. Ik zei tegen hem dat ik kwam lesgeven. Hij moest hard lachen en zei dat hij ook les aan het geven was. Het meest vreemde was noch dat mij de entree tot het werk werd versperd, noch ik de beveiliger als uitsmijter uit de nacht kende en hem daar in de gloria van de morgen zag staan, maar dat de weigering een thuiskomen was. In mijn jeugd werd mij vaak de toegang tot gelegenheden geweigerd. Of het nou een kroeg, bardancing of een club was; ik hoorde dan dat ik alleen naar binnen mocht als ik een pasje had. Dan vroeg ik als een lopendebandmedewerker hoe ik aan dat pasje kwam, dan zeiden de uitsmijters dat dat alleen binnen kon. Een doodvermoeiende catch 22.
Ik pakte een sigaret en belde naar mijn begeleider – die zijn taak plots heel letterlijk moest uitvoeren – of ik opgehaald kon worden. Het voorval werd weggelachen, terwijl iedereen begreep wat er voor de school was gebeurd.
Jaren later ging ik als taaldocent aan de slag op de hogeschool. Ik maakte, naast het onderwijsgeven, al snel toetsen en complete onderwijseenheden. Als ik tijdens de tentamenweken in de toetszalen langskwam om te kijken of het afnemen van de proeven goed ging, werd ik vaak tegengehouden door bewakers die mij om mijn pas vroegen. Ik lachte bij het overhandigen van het plastic dan dat ik de toets had gemaakt. Maar van binnen lachte ik niet, omdat collega’s niet staande werden gehouden.
Als ik met een collega-docent bij een tentamen zat, kreeg die altijd de vragen van de surveillanten. Toen ik een collega daar eens op attendeerde, geloofde hij mij niet. Bij de eerste vraag was het bingo, ook bij de tweede, derde etc. Hij besloot helemaal naar de andere kant van de immens grote tentamenhal te lopen. En ook daar kwamen de vragen bij de collega terecht, terwijl ik bij de studenten zat die aan het werk waren.
Nu, nu ben ik manager op de hogeschool. En onlangs nam ik heel het team mee uit lunchen. Aan een lange tafel zat ik tussen de teamleden mee te socializen. Zo tegen het eind van de lunch liep de serveerder naar het hoofd van de tafel en vroeg aan een collega, die blijkbaar om zijn uiterlijk voor manager werd aangezien, of hij alsjeblieft de factuur kon tekenen. Iedereen zag wat er gebeurde maar zei niets, ook ik niet; we wilden het samenzijn niet besmeuren.
We liepen terug naar het werk. Ik dacht terug aan 2006 en al die momenten daarvoor en daarna. Ik voelde het in mijn. buik. Er ligt daar een steen, eentje die almaar groeit.
Asis Aynan
Bovenstaande column verscheen juli 2025 in het Onderwijsblad.
