Zafzafi, het theaterstuk

Zafzafi, het theaterstuk

Vannacht had ik in het aller donkerste deel van de nacht een droom. Een prachtige droom, al zeg ik het zelf. Ik kreeg een toneelopdracht en het moest gaan over Zafzafi; de leider en het verstand van de maandenlange protesten in Noord-Marokko.
Het theaterstuk heette ‘Zafzafi’, en ik schreef het voor een bevriend acteur.
In mijn droom zat ik aan mijn bureau en bedacht waar het over moest gaan. Ik bekeek verschillende opnames op YouTube van demonstraties waar Zafzafi sprak. Opeens kreeg ik in mijn droom, aan dat bureau, terwijl ik roerloos in mijn bed lag, een idee voor de opzet van het theaterstuk. Ik ging geen toneeltekst over Zafzafi schrijven, maar liet hem zelf spreken in het stuk. Ik zou uit die tientallen, honderden opnames zinnen optekenen en die laten terugkomen in de toneeltekst. Tussen de toujours revolution-zinnen moest het fictieve personage Zafzafi over zichzelf spreken, het leven, zijn dromen, angsten, liefde en pijn. Het gehele stuk moest in monoloogvorm, Geen onderbreking, geen muziek, of anderszins. Alleen Zafzafi met zijn eigen taal en reflecties daarop.
Bij het aanbreken van de dag werd ik wakker, eerder dan de wekker, licht euforisch. Tijdens mijn morgenespresso vroeg ik mij af wie interesse zou hebben in Zafzafi, het theaterstuk. Ik nam mijzelf direct kwalijk dat ik de berekende rede pessimistisch toeliet, terwijl ik zo’n inspirerende droom had gehad.
Een aantal maanden geleden las ik het absurdistische stuk Intelligence Powder van Kateb Yacine, er is een Engelse versie voor handen. In het stuk speelt een rookwolk de hoofdrol. Ik dacht er vanmorgen aan, de rookwolk als droom.
Ik ben geen toneelschrijver en heb geen idee hoe dat aan te pakken, maar, Zafzafi, het theaterstuk, het lijkt mij een fantastisch idee, al zeg ik het zelf.

Asis Aynan