Andy bloed blond haar

Andy bloed blond haar

Deze week bracht ik enkele uren door in het park van de ooievaar. In het gele gras, dat naar hooi geurde, vertelde een vriendin over de film Andy bloed blond haar, die ze had geprogrammeerd tijdens een filmavond die ze organiseert.

De film is in 1979 gemaakt door Frank Wiering. De bands Normaal en Herman Brood and his Wild Romance bezorgden muziek bij de film.

In de speelfilm ontvlucht de rebel-zonder-zaak het oosten van het land. Hij belandt in Amsterdam, en pleegt bij aankomst een moord, daarna molesteert hij een wandelaar in het park om diens portemonnee, die geldloos blijkt. In datzelfde park sluit hij vriendschap met een fotomodel. De femme fatale lijkt op Marilyn Monroe, die nadrukkelijk acteert.

De twee gaan in ‘een heel aardige gelegenheid’ iets drinken. Daar krijgt de barman ook klappen. Later op de avond gaan ze naar een cokeparty, waar sigaretten met mondstuk worden gerookt. Ook daar gaat het mis. Weer een moord.

Daarna vlucht het stelletje naar Andy’s habitat. Pas in Hengelo vraagt Andy de naam van zijn meisje. “Ella,” antwoordt ze. En vraagt: “Hoezo?”

Tegen het eind van de film is er een optreden van Normaal. “Dat was hørken!” schreeuwt een jonge Benny Jolink.

Ik vind de film moeilijk te begrijpen. Wilde de regisseur oost en west bij elkaar brengen? Een portret van een generatie maken? Het verdorven egoïsme op beeld vastleggen? De jaren zeventig afsluiten?

Na de film hoor ik op het nieuws over ene Alexandre Benalla. De lijfwacht van Macron woonde een demonstratie bij als onderdeel van de mobiele eenheid, terwijl hij geen deel uitmaakt van die politieafdeling.

Op beeld slaat Benalla en voert hij demonstranten af. Het is alsof de persoonlijke beveiligers van de Franse president hun stoom mogen afblazen op mensen die protesteren, het tuig. De fightclub van de president?

Andy en Alexandre, twee onbegrijpelijke types.

Asis Aynan