Het moet mij van het hart
Het moet mij van het hart
Een oud-collega ging twee jaar geleden met vervroegd pensioen. Ze had graag de volledige rit afgemaakt, maar ons onderwijs ging geïnspireerd door het liberalisme van efficiëntie en een heleboel andere holle vaten zo erg op de schop dat ze met haar keuze weliswaar minder pensioen opstreek maar er meer gezondheid voor terugkreeg.
Na de geboorte van Zonn kwam ze een keer langs. Ik vroeg haar hoe ze ooit de juiste basisschool voor haar kinderen koos. Ze antwoordde dat de beste school altijd de school om de hoek is. Het is op loopafstand, als er iets mist pakken de ouders het eerder op omdat hoe dichterbij, hoe groter het verantwoordelijkheidsgevoel en de buurt wordt voor de kinderen geen slaapstad maar hun eigen buurtje.
Onze straat in Amsterdam-Oost is zo een typische straat van bloembakken en bakfietsen. Met andere woorden; er is meer koop dan sociale huur. Wat daar blijkbaar het gevolg van is, is dat ouders iedere ochtend met hun kroost zo onopgemerkt mogelijk de wijk proberen te verlaten. Het ziet eruit als van ja, wij fietsen nu gewoon toevallig een rondje, hoor. Wij rijden echt niet een kwartier verder om onze kinderen naar die ‘betere’ school te brengen.
Met hun vlucht sluipt er iedere ochtend iets onguurs onze straat in, waar maar liefst drie(!) basisscholen staan. Maar dat zijn scholen waar alleen kindjes met wortels buiten onze buurt op zitten en daar willen al die ouders uit onze straat hun witte parels niet tussen hebben.
Iedere ouder wil vanzelfsprekend het beste voor zijn kind, maar waarom ga je dan in een wijk wonen waar je je neus ophaalt voor het onderwijsaanbod? En die baklava, koriander en humus die je bij de Koerd, Riffijn en Palestijn haalt, maakt je niet multicultureel maar een hypocriet. Het is zoals de wassen neus dat men tegenwoordig zegt minder of geen vlees te eten, terwijl de vleesverkoop maar niet daalt.
De segregatie die door die ouders in stand wordt gehouden, heeft een leven lang invloed op hun nageslacht. Een ander zal namelijk altijd de Ander blijven en dat lijkt mij niet de bedoeling van een opvoeding.
Zo zitten studenten in onze hogeschoolklassen letterlijk op kleur. De gekleurden zitten gemengd en de witten apart. Het is een onwerkelijk aangezicht waar ik na al die jaren van lesgeven maar niet aan kan wennen.
Ik kan het eigenlijk niet beter verwoorden dan de mokerslag van een basisschoolleerling uit de radiodocumentaire De Hoop van de Kaap over een schooltje uit Amsterdam-Oost: ‘Eigenlijk zou het normaal zijn als Nederlanders naar onze school komen, want we zijn in Nederland.’
Asis Aynan
Bovenstaande column verscheen februari 2023 in Het Onderwijsblad
