La voix de la liberté
La voix de la liberté
In de zomermaanden van 2005 kreeg ik van een vriend de cd ‘Azul Paris’ van Oulahlou cadeau. Ik had nog nooit van de artiest gehoord. Hij komt uit Kabbylië, een landstreek in het noordoosten van het huidige Algerije, ik schrijf dit zo op, omdat ik niet denk dat Oulahlou zich als een Algerijn beschouwt. Hij zet zich op die manier af tegen de Algerijnse staat.
In die tijd volgde ik het Berber-Kabbylisch maar matig, dat wil niet zeggen dat ik de taal nu goed beheers, maar laten we het zo zeggen: ik red mij in Parijs, waar honderdduizenden Kabbyliërs wonen.
In het cd-hoesje van ‘Azul Paris’ zat een boekje met de songteksten in het Kabbylisch en een vertaling in het Frans. Mijn vriendinnetje van toen, beheerste de Franse taal goed. We zaten die zomer uren op de vloer in de huiskamer voor het stereodek. We luisterden en praatten over Oulahlous geluid.
Het was niet zo dat het muziekspel mij inpakte. Het is lekker poppy. Maar zijn taboe brekende teksten vond ik stoer, en de anti-establishment sfeer in de nummers is charmant. En iedereen die zich zo opstelt in de eeuwen dolende Berbercultuur staat bij mij in hoog aanzien.
Ik lees wel eens dat als de ene artiest in het verlengde ligt van iets of een ander, dan wordt het woord ‘schatplichtig’ gebruikt. Het betekent veel aan iemand te danken hebben, of zelfs een deel van je (muzikale) identiteit verschuldigd te zijn.
Van Oulahlou wordt gezegd dat hij schatplichtig is aan de grand poète, grand artiste, grand monsieur Lounes Matoub (1956 – 1998). Matoubs muziek én persoon kende grote populariteit onder de bevolking, ondanks de stevige boodschap tegen het islamisme en arabisme en voor de vrijheid van meningsuiting en de berbercultuur.
Aanstaande 25 juni is het twintig jaar geleden dat de zanger de zoveelste aanslag niet overleefde.
Op vrijdag 22 juni is op de wereldberoemde Boulevard Voltaire in Parijs in het poppodium Bataclan een herdenkingsprogramma voor Lounes Matoub. En Oulahlou is de hoofdact.
Asis Aynan
